بررسی تاثیر اکسیژن درمانی شبانه بر روی qt dispersion در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن قلب

چکیده سابقه و هدف: هایپوکسی شبانه یکی از عوامل قوی در بالا بردن احتمال مرگ و میر در بیماران دچار نارسایی مزمن قلبی(chf) و با افزایش بروز آریتمی های بطنی و دهلیزی همراه است. qt dispersion(qtd) معیاری برای بررسی عملکرد قلب است و افزایش آن نشان دهنده احتمال بروز آریتمی بطنی و مرگ ناگهانی است. با توجه به تناقضات درمورد تاثیر اکسیژن درمانی شبانه (not) و کاستی های تحقیقات قبلی در این مطالعه تاثیر اکسیژن درمانی شبانه (not) بر عملکرد الکتروفیزیولوژیک قلب و qtd در بیماران دچار chf بررسی شد. روش بررسی: در تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی 54 بیمار دچار chf (40% ≥ef) تحت not قرار گرفتند. قبل و پس از درمان، توسط الکتروکاردیوگرافی میزان qtd محاسبه شد. در نهایت مقدار qtd قبل و پس از درمان با استفاده از آزمون t زوجی مقایسه گردید. یافته ها: مقدار qtd قبل از اکسیژن درمانی، msec2/18 ± 3/56 و پس از اکسیژن درمانی، msec17 ± 3/46 به دست آمد و مشاهده گردید که اختلاف در مقدار qtd در دو حالت اندازه گیری، از نظر آماری معنی دار است (001/0 = p). نتیجه گیری: به نظر می رسد not در بیماران دچار chf می تواند باعث کاهش مقدار qtd شود و در نتیجه می تواند احتمال بروز آریتمی های بطنی و مرگ ناگهانی را کمتر کند. البته مکانیسم های اثر این روش درمانی بدرستی مشخص نیست و برای شناخت آنها نیاز به انجام یک کارآزمایی بالینی کامل می باشد. واژگان کلیدی: نارسایی مزمن قلبی،qt dispersion، اکسیژن درمانی شبانه.